Ve İnsan
‘Hayfâ’ adlı yazım için tıklayın.
Diğer ‘Edebiyat‘ içeriklerine ulaşmak için tıklayın.
Gece geçerken üzerimden,
Seyre dalarım iblisleri.
Şafak sökmüyor; dikilmiş bendi
Rüzgar bir o kadar masum ve korkak
İnsan bir o kadar esfel, bel’um âdal!
Zaman,
insanların küfrünü yüklenmiş hammal!
Az biraz ruh verin; benim hâl’im yok…
Yıldızlar sönük; öfkesini yitirmiş,
Belki bir gün Güneş yine doğacak.
Öldürmek için bizi;
selamsız sabahlar’a doğacak Ordular.
Vakitler Hüznü yaratacak yüzler’de
Toprak önce öğütecek sersemliğimizi,
Ve kusacak tekrardan tüm benliğimizi!
Susmaya yemin edecek kelimeler dirilecek;
En büyük emanet’i tekrar kim yüklenecek?
O zaman artık,
Savaş,
Savaş,
Ve Savaş…
Kim gâlip ve mağlup?
Hakikât ne zaman edecek tahakkûk?
İnsan, Adem’le büyüttü hata’sını
Ve insan Affolmayı yine onda buldu!
Cennet’te yapraklarla örtüldü hatalar
Peki yeryüzünde;
Hangi yaprak örtmeye cesaret eder,
Hangi dil , affolmak için secde eder!
Şimdi Adem kim ve iblis…
Değişmek yalnız insan’a mahsus
Adem’i-İbrahim’i alan toprak,
İblis’i neden diri tutar üzerinde?
Neden ateş ehli hakim bu şehre?
Dirilicek miyiz
Yoksa
Diri-leşleşecek miyiz?
Son
En son
Ve insan
Ve toprak…
0 Yorum