İkinci Dünya Savaşı’ndan sonra ortaya çıkan yeni düzen, yeni kurumları da beraberinde getirdi. Örneğin Batılı devletler, Sovyet tehdidine karşı ABD’den yardım istediğinde, ABD kendi çıkarlarını da sağlayacak bir örgüt oluşturma fikriyle yanıt verdi ve NATO’nun kurulmasını önerdi. Güvenlik endişelerini gidermek için kurulan NATO’ya cevap olarak Sovyetler Birliği Varşova Paktı’nı oluşturdu. Öte yandan Amerika, ekonomik çıkarları güvence altına almak ve Batılı devletlerin Sovyetlere karşı durmasını sağlamak için yardım vermeye karar verdi ve Marshall Yardımı adı verilen bu politikayı uygulamak için OECD (Ekonomik Kalkınma ve İşbirliği Örgütü )’yi yarattı. Sovyetler Birliği’nin bu düzene yanıtı COMECON (Karşılıklı Ekonomik Yardımlaşma Konseyi) oldu. Böylece, yeni dünya güç dengesi ve süper güçlerin mücadelesi birçok yeni uluslararası örgütün ortaya çıkmasına neden oldu. Yeni-kurumsallaşma, irrasyonaliteyi doğrudan biçimsel yapı ile değiştirir.
Yeni-kurumsalcılar, kurumsallaşmayı uluslararası örgütler arası ortamda sektörel veya topluluk düzeyinde gerçekleşen bir süreç olarak görüyorlar.Yeni-kurumsallaşma, örgütsel çalışmalardaki akılcı aktör modeline şüpheyle yaklaşmaktadır. Ve kurumsallaşmayı, uluslararası örgütleri izleyebilecekleri yolların sayısını sınırlandırarak daha az rasyonel hale getiren durumsal bir süreç olarak görür. Ayrıca, uluslararası kuruluşlar ve çevreleri arasındaki ilişkiyi vurgular ve uluslararası kuruluşlar hakkındaki resmi ifadelerle çelişen gerçekliğin boyutlarını ortaya çıkarma sözü verir. Öte yandan, Yeni-kurumsallaşma analizleri, uyumu açıklamak için yerel ve uluslararası kuruluşların genel teorilerini kullanır. Yeni-kurumsallaşma yaklaşımlarının temel özelliği; AB kurumlarına yalnızca amaçları ve kökenlerinin açıklanması gereken sonuç değişkenleri olarak değil, aynı zamanda uyum alanındaki aktörlerin stratejilerini ve hedeflerini önemli ölçüde etkileyen bağımsız ve / veya ara değişkenler olarak odaklanmalarıdır. Başka bir şekilde, Yeni-Kurumsalcılık, yeni organizasyon biçimlerinin yaratılmasından ziyade, mevcut bir kurumsal ve örgütsel yapı içindeki yönetişim modellerinin evrimine daha çok bakar. Bu arada,Yeni-Kurumsalcılık , hem Uluslararası Organizasyon’ların uluslararası politikada önemli gündem belirleme gücüne sahip olduğunu hem de Uluslararası Organizasyon’ların bu gündemleri nasıl etkileyeceklerine karar verme konusunda biraz özerkliğe sahip olduğunu kabul ediyor. Yeni-İşlevselci yaklaşıma göre, ekonomik, finansal ve teknik alanlar gibi daha az önemli politika alanlarında başlatılan entegrasyon, diğer alanlara yayılır ve taşma etkisi adı verilen bir tür tetikleyici ile politik entegrasyona dönüşür. Yeni İşlevselcilere göre “Bir alanda kurulan uluslarüstü kurumlardan yararlananlar, diğer alanlarda benzer oluşumları destekleyecektir”. Uluslararası kuruluşlar, dünya siyasetinde son derece önemli işlevler yerine getirirler. Bu örgütlerin işlevleri büyük ölçüde bu örgütlerin ortaya çıkış nedenleri ve kurucu devletlerin amaçlarıyla ilgilidir.
Ayrıca özellikle yirminci yüzyılda ortaya çıkan birçok uluslararası sorun, uluslararası politikanın önemli alanlarını oluşturmaya başladı. Yirminci yüzyılın başından itibaren dünya sistemindeki ortak sorunların sayısı hızla artmış, bu sorunların kapsadığı alan hızla büyümeye başlamış ve sorunların kapsamı da genişlemiştir. Çevre, kalkınma, terörizm, sosyal sorunlar, kaçakçılık, kültür, bilim ve teknoloji.Ayrıca insani sorunlar, yoksulluk, yardım ve doğal afetler, diğer birçok konuda olduğu gibi artık bu sorunların meydana geldiği ülkelerin iç sorunları olmaktan çıkmıştır. Ve dünya siyasetinde çözülmesi gereken ortak sorunlar haline geldi.
0 Yorum