Sence hangisi daha zor? Anlaşılmamak mı yoksa sevilmemek mi?
Her gün bunu düşünüyorum biliyor musun? Kendimi yalnızlaştırmaya başladım artık. Aynaya bakmıyorum veyahut ne giyeceğimi seçmiyorum. İnsan eğer yalnızsa bile kendi için yaşamalı derler ya hani, ben de sadece düşünüyorum. Düşündüğüm sürece yaşayabiliyorum. Pencereden öylece bakıyorum. O kadar uzun süre konuşmuyorum ki, konuştuğumda kekeliyorum bazen. Kendime kızdığım da oluyor bu yüzden.
İçimde dolup taşıyorum. Sebebini bilmiyorum. Arafta kalmak gibi bu Stefan. Ne yeniden başlayabiliyorum ne de kaldığım yerden devam edebiliyorum. Öylece sıkışıp kalıyorum. Bazen ümitle doluyorum, güzel hayaller besliyorum içimde. Sonra tekrardan düşünüyorum. Düşünmeyi unutamıyorum…
Kalabalık içinde de yapamıyorum, yalnızken de… Dünyaya uyum sağlayamıyorum. Sevsem sevilmiyorum, sevilsem anlaşılmıyorum. Her şey eksik. Tamamlamak için canhıraş uğraşıyorum fakat uğraşırken yorulduğumu fark ediyorum. Ben durursam her şey duracakmış gibi hissediyorum.
Böyle hissetmekte haksız sayılmam değil mi Stefan? Sonuçta, hayat benden daima beklediği gibi hakkımı da vermiyor. Uğraşsam da sonuç hüsran oluyor.
Bu yüzden sevilmeyi beklemek ahmakça olur nezdimde. Düşünsene biri beni seviyor Stefan, düşünsene! Şu duyguyu aklıma getirmek bile kalbime bir nebze olsun huzur veriyor. Sadece bunu düşünmek bile aklımdaki bütün kötülükleri yerle bir ediyor. Bu yüzden sevilen insanlar çok şanslı Stefan. İnsanlar bunun kıymetini ne kadar iyi biliyor orası bize düşmez fakat onlar gerçekten çok şanslı…
Kulağında bir müzikle yoldasın mesela. Aklında sevdiğin ve sevildiğini bildiğin kişi varken o müziği başkası için dinler misin Stefan? Ya da bir yemektesin. Yediğin yemeğin lezzetini onu düşünmekten alabilir misin?
Sevilirken ayakların yere basmaz. Bu duyguya yabancı olsam da sevildiğimi hayal ederken bile yüreğimi bulutlarda hissediyorum. Sen de benim gibisin, eminim hayali dostum…
Bazen sıradanlaşmaktan korkuyorum biliyor musun? Hatta en büyük korkum bu diyebilirim.
Herkes gibi olmaktansa ölmeyi yeğlerim Stefan. Bu korkum yüzünden kendimle kalmayı seviyorum. Eğer bir gün sevilirsem, dengesizleşip herkes gibi davranmaktan, yanımdakini değersizleştirmekten korkuyorum… Onun benim için atan kalbine hoyratça davranmaktan, onu o yapan değerleri koparmaktan korkuyorum…
Benim için bu ciddi bir mesele Stefan! Sakın anlattıklarımı küçük görme! Eğer bir gün sevileceksem bunu en ince ayrıntısına kadar planlamam, ince eleyip sık dokumam lazım. Ben kendimi önemsemeyi çoktan geçtim. Ama o kişiyi hayatımın en önemli yerine koymazsam, üzersem, kendimi sevmediğim gibi, kendimden nefret edeceğimi de çok iyi biliyorum…
Bu yüzden Stefan, işte bu yüzden ben yola kapalı bir durakta bekliyorum. O duraktan otobüs geçmeyeceğini biliyorum fakat yine de gözüm, o yolu aramaktan usanmıyor. Yanılıp şaşıp eğer bir otobüs geçerse ne yapacağımı hiç bilmiyorum fakat ben o durakta yalnız başıma oturmaya alıştım Stefan. Yalnızlığa alıştım…
0 Yorum