SEN BİN YILLIK KELİMESİN

SEN BİN YILLIK KELİMESİN

Uykusuz geçen gecelerimizin asıl sebebi kendimizden önce uyuttuğumuz fikirlerimizdir.

‘ÇAĞIN EN BÜYÜK SİLAHI’ adlı yazım için tıklayın.

Diğer ‘Edebiyat‘ içeriklerine ulaşmak için tıklayın.

-Yüklenme zahmetinde bulunanlarımız için konuşuyorum- yükümüz çok ağır. Üstümüze gelenlerin karşısında sayımız o kadar az ki, kendimi bazen ütünün altına bırakılmış bir gömlek gibi alacağım şekle mecbur bırakılmış hissediyorum. Aklımız başımızda değil sayın genç ve genç kalmış arkadaşlarım. Aklımızı başımızdan alanları da üstelik dost biliyoruz. Geçen gün üst kattaki komşumuz Necati Abi’nin ilkokula giden oğlu kavga etmiş. Okul müdürü çağırmış bunu velisi olarak, bu iki öğrenciyi odada barıştıracakken çocuklar tekrar kavgaya tutuşmuşlar. Necati Abi sen iyi bir insansın. Söylesene kim öğretti senin oğlana böyle kin tutmayı?

Birbirimize sarılıp daha güçlü olmak varken kavgaya tutuşmamızın asıl sebebi nedir? Bir tarafın diğer tarafı hiçbir şekilde anlamadığı bu günlerde, biz ısrarla bir taraf olmakta diretiyoruz. Geçen günlerde dünyanın ileri gelen kurumlarından olan Google: “Yaklaşık 15 yıl sonra şu anki 40 mesleğin ömrü bitecek.” diye bir açıklama yaptı. Bilinçlenmek için biraz acele mi etsek diyorum. Bizi, ailemizi, çok değer verdiğimiz memleketimizi bir ekranın içinde üç-beş adam öldürmek değil, o kafede şu latteyi, bu kafede şu çayı içmek değil, yönetildiğimizden şikâyet etmeyip de kim tarafından yönetileceğimiz konusunda saçma ısrarımız hiç değil, geleceğimiz için kaygılanmak kurtaracaktır.  Hür irademizi, bizim hürlüğümüzü engellemek isteyenlerle paylaşmamalıyız genç kardeşlerim!

Demek istediğim şu taşın altına elini koymaya hazır birkaç insanız ve ben kendimi çok yalnız hissediyorum. İçinde bulunduğumuz durumdan kimsenin memnun olmaması ve kimsenin de kendinde suç bulmaması bizi gün geçtikçe bu çukurun derinliklerine doğru itiyor. Bu içinden çıkılmaz ve bir o kadar da muğlak bir hal almış vaziyete koparacağımız büyük bir çığlıkla “Dur!” diyebiliriz. Bu çığlığı koparabilecek sadece birkaç kişiyiz ve biz de avazımız çıktığı kadar bağırmıyor, mırıldanıyoruz.
“Bir kişiden ne olur?” düşüncesi sanki bir hastalık gibi bırakmıyor peşimizi. Sonraki evresi de “Basıp gideceğim buralardan.” olur genellikle. Hepimiz kaçmak istiyoruz bu ayrımlardan, rehavet dolu havalardan, arayanlardan, soranlardan… Bu kaçış aslında duyduğumuz şüphemizin, farkındalığımızın bir ispatıdır. Lakin bazı durumlarda şüpheden de şüphe etmek lazımdır. Hayatta belirli bir yer kaplamak istiyorsak, gerekli olan birçok şey vardır. Sevmek gerek, aşık olmak gerek, düşünmek ve düşünmenin eşiğinde hayal etmek gerek.

Uykusuz geçen gecelerimizin asıl sebebi kendimizden önce uyuttuğumuz fikirlerimizdir. Ahmet Hamdi Tanpınar, Mahur Beste romanında der ki: “Fikirlerimiz, onları taşıyacak kudrette olduğumuz sürece bizimdirler.” Onlara sahip çıkıp, adeta bir yavru gibi beslemek gerekmektedir. Eğer bunu yapmazsak hiç büyümez ve oldukları gibi kalırlar. Ahmet Hamdi Bey’in bahsetmiş olduğu kudreti nerede aramamız gerektiğini söylememe gerek var mı? Tabii ki damarlarımızdaki asil kanda!

Kim bilir bu zamana kadar kaç masumu küstürdük, kaç kişinin niyetini bozmasına yardımcı olduk. Bütün bu olanları zemheri bir yürekle izliyoruz gençler olarak. Yoksa kendimize bir akıl hocası mı arıyoruz? Bize liderlik edecek biri mi? Belki de budur kaldırdığımız başın yalnızlığının sebebi? Ama bu şüpheye düşmek tarihi bir kenara bırakıp, geçmişinden kaçmak değil midir? Damarlarımızdaki asil kanda mevcut olan kudreti görmemiz için kanımızın akması mı gerekir? “Genç” kelimesinin kökeni Uygur zamanlarından sarkmıştır günümüze. Sen bin yıllık kelimesin, iki bin yıllık vatandaşsın genç arkadaşım!