Her bütünlükte anlam arayan çabalarınıza pahalı bir fatura kesin. Gecenin şövalyelerini çizgi roman sayfalarında bırakın ve suratınıza koca bir gülümseme kondurun!
Belki arka planda cılız bir çello çalabilir. En azından günün kaba gürültüsünü inceden bastırır.
Suçun soytarı prensi gibi kahkahalar atmanın güzel yanlarından biri de, dingin dimağlar için çellolara ihtiyaç duymamaktır.
Kaosun elçisi için her ses, duymak istediği sestir…
Son dönemlerin popüler kötüsü olan “Joker”, sinemadaki kötü adam profilini baştan aşağı değiştirmiş, nihilist bir katili sembolleştirmiştir.
“Heath Ledger”’ın muazzam performansının, karakterin bilinirliğini arttırmada büyük bir etkisi olduğu yadsınamaz gerçeklerden biridir. Ancak Joker, sıradan bir film karakterinden çok daha fazlasıdır.
Derinlere inince, sıradan fikirlerin ve psikolojik bütünlüğün aslında sadece kötü bir gün ile alt üst olabileceğini gösterir.
Gündelik ahlak anlayışlarından sıyrılınca, planlara uymayı bırakınca, kaos sıradanlaşır. Muazzam bir nedensizlik, kaosla birleşince inançlar sarsılmaya ve içimizdeki bastırılmış karanlık, gün yüzüne çıkmaya başlar.
Birçok kişi bulutsuz bir ikindi ağustosunda, güneşe karşı duran korkuluklara benzer. Gösterilen yüzün dışında belki de ondan daha uzun bir gölge vardır. Bunları kestirmek zor…
Tam tersi durumlarda olabilir. Negatif düşünceler içinde acı kahkahalara sahip insanlar yüreklerinde, kırmızı salıncaklarda sallanan çocuklar olabilir. Görülen ile içerdeki hisler, akrep ve yelkovan misali çok nadir zamanlarda aynı düzlemde birleşir.
Joker’in görünen yüzü ya da içerideki saklı kişiliği diye ikilemleri yoktur. O sıyırmış olandır… Ya da sıyrılmış.
Alt maskelere, süper egolara, benlik arayışlarına ya da bununla alakalı akıllara gelen hiçbir terime ihtiyacı yoktur. Sistemdeki sıfatlar, sisteme uyan kişiler içindir. Ancak sistem Joker’i değil, Batman’i doğurur!
Her canlı gibi insanlarda iptidai iç güdülere sahiptir ve o sözde medeni dediğiniz insanlar, aç kalınca birbirlerini yerler! İnsanlık kaosa meyillidir. Yüreklerinin karanlık dehlizlerinde, dünyanın yanışını izlemek isterler.
Bunca karmaşıklığı yönetmek isteyen takıntılı insanlar ise sistem kurar. İnsanlığın içindeki anarşiyi bastırmak için vicdan mekanizmaları yaratılır. Tarih boyunca şekillenen bu sistem aslında kaos ile birbirini tamamlar. Tıpkı Joker ile Batman’in birbirlerini tamamlaması gibi…
Bir adım geriye çekilince hikayelerinin birbirlerine benzediğini görürüz. İkisi de kötü bir günden sonra şimdiki kimliklerine bürünmüş ya da bürünmeye karar vermiştir. Ancak Joker kaosu seçip eğlenmek isterken, Batman intikamı seçip şehrine adalet dağıtmayı tercih eder.
Joker öldürür, keser, yakar ve patlatır. Çünkü o arabaları kovalayan bir köpek gibidir. Yakalayınca ne yapacağını bilemez. Sadece kovalar. Batman ise bu anarşiden tutabildiklerini yakalar. İçeri tıkar, akıl hastanesine yollar ve geri salınınca aynı döngüleri tekrarlar. Çünkü o intikam ile sönmüştür ve birini öldürdüğünde onun iyi biri olabilme ihtimalini de öldürmüş olacağı gerçeğinin farkındadır.
Birbirini tamamlayan iki sembol…
İyi ne kadar inançlı ve sabırlı olursa, kötü onunla o kadar savaşır. Zevk meselesi…
Joker’e geri dönecek olursak, bir bakıma bizim bir gün ilerimizdedir. Sonuçta her insan travmatik bir günün sonunda arınabilir değil mi?
Bu karakter duruşunu bir nevi canavarlık olarak kabul edersek, Joker’i kendini inkar etmeyen canavar olarak düşünebiliriz. Hatta herkesten biraz önde…
Uyum sorunu sağlamakta güçlük çeken insanları dışlayan bir toplum olduğu müddetçe Joker gibileri olacaktır. Üzerine basıp geçtiğiniz ve ucube diye nitelendirdiğiniz kişiler tamamen söndüğü zaman, tüm ciddiyetlerden sıyrılıp gözlerini sana diktiğinde, yüzüne bir gülücük konduracaktır. Sistemin arkasına sığınıp, kalabalık ile yapıldığı için suç olmaktan çıkan ayıplara karışırsan ve senin gibi olmayanı ciddi gözlerle yargılayıp dışlarsan, hak ettiğini bir gün alırsın.
Bu kaotik bir denge… Korkunç bir gerçek… Keza ışığın olduğu yerde gölge de olur. Bunları bu ikiliyi izlerken gülümseyen bir Joker…
[zombify_post]
0 Yorum