Her gün aynı saatte uyanıp, aynı saatte çalıştığım yere gitmek için bekliyorum…
Her gün aynı saatte yola çıkıyorum.
İşime varmak için yaklaşık 45 dakika harcıyorum.
İstiklal’in o sabah ki tenhalığında Kumbaracı yokuşuna doğru yürüyorum.
Kapalı dükkanların vitrinlerine bakıyor birazdan tüm cadde iğne atsan yere düşmez şekilde bu cansız mankenlerle dolacak diye içimden geçiriyorum.
Ama birçok şey gibi bunu da ağzımdan çıkarmıyorum.
Belki bende plastiğimdir bilmiyorum. O güzel otantik binaların ortasındaki caddede süzülüyorum.
İnsanlar işleri güçlerine koşuyor.
Sanki yeryüzündeki herhangi bir iş orda o saate işi olmayan klarnetçi bir çocukla saz çalan bir amcanın sıcacık yatakları yerine orada olmasından daha önemliymiş kimse umursamıyor.
Gerçi şaşırmıyorum artık kimse kimseyi bu hayatta umursamıyor.
En kıymetlisinin bile içine girmiyor yanından geçip gidiyor.
Bu güzel sokaklarda bu plastik yığınları içinde Kazancı yokuşuna kendimi bırakıyorum.
Orada onlarca çocuk içinde bir çocuk görüyorum.
O üniformalı değil belli ki okula gitmiyor diyorum.
Konuşuyor diğer çocuklar ile duyuyorum.”Annem yakında gelecek.Akraba cenazesine gitti”diyor.
O buruklukta kendi içimdeki mezarlığı görüyorum.
Çocukların yanından tebessüm ile geçip gidiyorum.
Bir çocuğun ihtiyacı tebessümdür biliyorum.
Çok yaklaşıyorum Tophanede çalışıyorum.
Bitiyor Kumbaracı yokuşu yolun karşısına
Geliyorum dolduruyorlar içimi
Ben bir çöp kutusuyum.
Gittiğim her yerde insanların atıp uzaklaştıklarını içimde topluyorum.
[zombify_post]
Kişi içinde olup biteni bir çöp kutusuna benzetiyor. İNSANLAR GELİP DERTLERİNİ ANLATIYORLAR VE GİDİYORLAR . KİMSE ONU DİNLEMİYOR MİSAL ÇÖPLERİNİ ATMİŞ GİTMİŞLER HA DERT ANLATMIŞLAR AYNI GİBİ GELİYOR. UFAK BİR TEBESSÜME HASRET , MUTSUZ VE UMUTSUZ SERZENİŞLERİNİ DÖKÜYOR SOKAĞIN ORTASINA . BELKİ DE HAYKIRIYOR İÇİNDEKİ SİSİ GÖKYÜZÜNE … DUYAN DUYANA O DA … Güzel yazı tebrik ederim..
Teşekkürler Gizem hanım beğenmeniz ve güzel yorumunuz mutlu etti
Rica ederim güzel yazmışsınız…