Ben çocukken ailemin benimle ilgili bazı kaygıları vardı.Özellikle bir kaç davranışım konusunda hep uyarılırdım. Bu davranışlar bazen, bazı durumlara karşı gösterdiğim tepkiler olurdu, bazen farkında olmadan yaptığım bazı şeyler olurdu ve bazen de yapmayı çok sevdiğim şeylerdi. Mesela ben küçükken çok duygusaldım. Göz yaşı hep hazır derler ya,işte o bendim. Özellikle canım yandığında çok ağlardım. ‘Aslında her çocuğun yaptığı şey bu değil midir?’ diye düşündüğümde ve ailemin neye karşı beni uyarıp değiştirmeye çalıştığı anlamazdım. Ya da mesela, doğuştan eklemlerimde bir sorun ile doğduğum için yürüyüşüme hep dikkat etmem gerektiği söylenirdi. Adımlarımı yamuk basıyordum. Ailem de hep ‘düzgün yürü!’ derdi. Adımlarımı yamuk bastığımı farkında bile değildim, olmazdım. Beni ‘düzgün’ yürümem için uyardıklarını söylerlerdi. ‘Düzgün’ yürümek için onların dedikleri gibi yalnızca yürümek için ise içimden geldiği gibi,olduğum gibi paytak yürümem yeterliydi.
Ailemin bana göre en gereksiz ikazları ise sevdiğim şeyler hakkında olanlardı. TV seyretmem, geç uyumam, kendi kendime konuşmak gibi şeyleri yapmam yasaklamalar ile son bulurdu. Bunu yapmaları bana hep saçma geldi çünkü tüm şikayetçi oldukları şeyler sadece beni bağlayan şeylerdi. Kimseye bir zararı yada ben den başkasına bir faydası yoktu. Zamanla diğer konular hakkındaki itirazlar işe yaradı. Duygularımı/tepkilerimi kontrol edebiliyordum ve düz adımlar atarak yürüyebiliyordum, ama o son üç şey…onlar takıntıya dönüştü. Zamanla geliştirdim üstelik. Artık, yalnızca TV çok izlemiyordum. Herkesi ve her şeyi izliyordum. Gözümden hiç bir şeyi sakınmadım, görme yeteneğimi hep geliştirdim daha derine bakarak , daha doğruyu gördüm. Ya da geç uyuma konusu, bazı zamnalar baş ağrısı yapsa da tüm seslerin sustuğu saatlerde kendi sesimi duyabimeyi ve kendi kendime kulak vermeyi öğrendim. Ne istediğimi ve ya istemediğimi bilen biri olmama yardımcı oldu.
Kendi kendime , duyduğum,gördüğüm , bazen sadece hissiyatım olan şeyleri o kadar konuştum ki, kendi kendime bir şeyi ifade etmenin pratiğini o kadar yaptım ki bugün düşündüğümü, hissettiğimi ve ya deneyimlerimi paylaşmaktan hiç korkmayan birisi olarak fark ratabildiğimi düşünüyorum.
Sözün özü; size parmak sallaıp yasaklanan şeyleri hemen kabullenmeyin. Mutlaka nedenini irdeleyin, o şeyin size olan artısı eksisinin ölçün. Ve eğer sevdiğiniz bir şey ise asla vazgeçmeyin. Sevdiğiniz şeyler ile beraber geliştiğiniz benzersiz deneyimlerinizin olmasını dilerim
0 Yorum