Komünist(Birlikçi) parti veya devletlerin başat yanlışı, dolaysız(kaba kuvvete, fabrika üretimine dayalı) işçilerin topluma hükmeden sınıfa yükseltilmesi çabalarıdır. Emeğin üretken ve üretken olmayan emek şeklinde Marx tarafından ikiye ayrılışı bu politik yanlışı doğurmuştur. Oysa her emek üretkendir ve ancak yaratımsal veya yönetimsel ayrımı yapılabilir.
Böylece tüm sınıfları ilgilendirmeyen komünist ve sosyalist hareket dünyada başarısız olmuştur.
Başarısızlığın diğer ana sebebi, hatta tek ana sebebi, kitlesel krizlerin veya yoksullukların kaynağını bireylerin kendi üretim araçlarına sahip olamayışları biçiminde tespit etmeleridir. Eğer fabrikalar, demir yolları, madenler, perakende(birim satım) sektörü işçi sınıfına siyasal parti yoluyla dolaylı biçimde verilirse hem mülküyet dağılımı problemi ortadan kalkacak hem de işçiler üretim araçlarına sahip olacaktı. Tek sınıfta toplanmak istenen politik ve ekonomik güç, sınıfın siyasal temsilcilerine verildi. Nomenklatür(devlet destekli aydınlar) kuşatmasını arkasına alan siyasal temsilciler totaliter(tek takım) rejime dönüştü, ardından bu dönüşüm diktatoryal(itaat isteyen) yönetime götürdü.
Aslında kitlesel yozlaşmanın, sefaletin, monarşi(aile ve akraba yönetimi) zulmünün kaynağı, emeğin karşılığının işveren ve işçi tarafından açıkça sağlaması yapılabilecek ölçüm birimine göre verilmeyişiydi. Banknot, altın ve döviz rezervi bahanelerine göre belirlenen asgari ve azami ücretler asla ulus servetini adil dağıtacak netliğe sahip değildi. Bu denklemde çok kolay soyulan bireyler, hakkını alamadıkça güçsüzleşiyor, yaşamlarını tesis edecek çağın gereksinimlerinden uzaklaşıyorlardı. Yozlaşıyor, cahilleşiyor, çağının yeni sefalet biçimlerinde, yoksunluklar altında eziliyorlardı.
Sol felsefenin hareket ve direngi noktasını temsil eden Artık Değer teorisi emeğin nasıl çalındığı, insanların hangi yöntemle sömürüldüğü sorularına tatmin edici cevaplar verdi. Artık Değer yaratımını ise üretim araçlarının işçi sınıfında olmayışıyla temellendiren yan görüşler ise çuvalladı. Çünkü Artık Değer yaratımının tek yolu emeğin karşılığını ödememekti, ödememenin ise tek yolu, ödenmiş yanılgısı yaratmaktı. Toplumun üzerinde mutabık olamadığı değer ölçüm parametresinin kullanılmasına dayalı; altın ve banknot muğlaklığından güç alan emek-değer ölçümü sadece işverenlerin çıkarına çalışıyordu.
Günümüzde servet dağılımı problemi faizi ve kârları kontrol altında tutarak çözülmeye çalışılıyor. Kimisi “Müdahale edelim yoksa bizi tamamen yutar!” diyor, kimisi “Serbest bırakalım kendi yolunu bulur.” diyor. Bir taraf kontrollü, denetimli, plânlı, diğer taraf serbest, vahşice soygun peşinde.
Sol’a yeni ivmeyi kazandıracak politikanın(toplumsal ilkecilik) temelleri, yanlış tespitlerin verdiği zararları giderecek ve birey özgürlüklerini çoğunluğun tahakkümüne karşı koruyabilecek biçimde düzenlenmelidir.
Servet dağılımı sorununun çözümü, kamulaştırmayla beraber politik biçimde dolaylı yoldan işçi sınıfına üretim araçlarının temini değildir. Ücretli emekçinin değer biçilen emeği tam karşılığını alırsa gelir dağılımı sorunu çözülür. Adil gelir dağılımına kontrollü faiz ve kâr politikalarıyla yakınlaşabiliriz ancak ulaşamayız. Emeğin ölçüm parametresini değerli maden-banknot ikilemindeki muğlaklıktan kurtarıp, mutlak emek eşitliğine dayalı mesai saati parasına çevirmeliyiz.
Ulusların ve toplumların sosyal, ekonomik kurtuluşu tek bir sınıfın veya bazı meslek gruplarının kutsanmasıyla sağlanamaz. Bireylerin bir kısmını üretken ilân ederek diğerlerinin farklı biçimlerdeki emeklerini yok saymak, medeniyet yürüyüşüne tek bacakla başlamaktır.
Tüm insanların emek verdiği kabul edilip, mücadeleye herkes dahil edilmelidir.
İdeallerin kazanımını politik zaferlerle sağlamlaştırmak için, etnik kökene, milliyete, sınıfa, ideolojiye dayalı siyasal parti politikasından ve elit kitle yaratımından vazgeçilmelidir.
Yönetimin sorumlu olduğu alan için herkesi kapsayan projeler üretmesini sevk edecek parti oluşumları meydana getirilmelidir.
0 Yorum