Mevsimsizler – Kaptanın Seyir Halleri
Ay’ın Ucundaki Çocuk | 6 adlı yazım için tıklayın…
Diğer Edebiyat içeriklerine ulaşmak için tıklayın…
…ve bu gece an itibariyle başlamış bulunmakta. Ay, atmosfere ışığını bırakıyor Güneş’ten çaldığı kadarıyla. Yansımalar, hatıralara değiyor zamansız ve garip bir şekilde. Bazen, neredeydim? – neredeyim? – nereye? Sorusu. Cevap veremiyorum. Yola çıktığımdaki yalnızlık olgusu ve ilerleyen yaşlardaki mutlak yalnızlık kurgusu zamanın tüm müdahalelerine rağmen ilerliyor gibi. Şikâyetçi olmayacağım bu konuda ama bir noktadan sonra da tüm hayat çizgisini bir başkasına kaptırmışlık hissi yaratıyor zihnimde. Her defasında bir çıkış yolu bulurum deyip devam ediyorum yoluma ama bitişe çeyrek kala yolun yol olmamasından çekiniyorum. Zaten olabildiğimce kendim açtım yollarımı, kendim yıkmak istemiyorum. Seyrüsefer zamanların birinde bir insana denk gelmiştim. Yaşantısı ve bedenine sıkışmış bir ruh vardı ki prangalarından kaçmak için ayaklarını kesmeye razıydı. İnsanın kendine bunu yapabilme dürtüsüne ulaşmak için kaçıncı dereceden acılara maruz kalması gerekiyor, yardım etmek neredeyse imkansız. Ya ayağını prangadan kurtaran olacaktım ya da içinde bulunduğu buhranı kabul etmesini sağlayacaktım. İki seçenekte birbirinden kötü ve acımasız. İnsanları bu raddeye getiren acaba kendi çıkarlarından başka birşey düşünmüyor olmaları mı?
Elbette düşünmüyor, yoksa bu kadar bencilliğin merkezine yerleşmenin rahatlığı ile insanlara bile isteye zarar veremez, veremezler.
Kendi yolumun çetrefilli oluşuna mı yanayım yoksa yolda rastladığım hayat figüranlarının çaresizliğini mi, bilemedim. Sanki arkamda bir mıknatıs sürüklüyorum. Başka bir açıklaması olamaz bu kadar rastlantının hayatıma değmesinin. Ama karamsar değilim, hiçbir zaman da olmadım. Aynaya baktığımda gördüğüm bedenin ötesindeki oluşumun bir yansıması illaki çıkacak karşıma.
İşte o zaman yol benim için bitmiştir. O gezgin ruhu bedene çekmenin ve ardı sıra kurulan hayallerin birer birer gerçeğe dönüşme zamanı gelmiştir.
[zombify_post]
0 Yorum