Son zamanlarda ne yazık ki özünde çok değerli olan kavramlar PR paketlerine dönüştürüldü ve belirli sektörlere kazanç sağlayan araçlar olarak kullanılmaya başlandılar. Popülarite, pek çok içi doldurulmayan, kümülatif yanlış bilgiyi de beraberinde getirebiliyor. Hal böyle olunca insan hangi kaynakları esas alması gerektiği, aslolan davranış biçimini bütünüyle bilemiyor.
“Kendini Sevmek” meselesi de bol bol eksik anlatılan veya yanlış anlaşılanlardan bir tanesi. Burada kelimelerin algı dünyasındaki karşılıklarına dikkat etmek gerek. Öyle ki “sevgi” dediğimiz kavram esasında gayet ucu açık ve şahsi olarak tanımını esnetebileceğiniz bir şey. Zaman zaman kendinizi kayırmaktan tutun da narsisizme kadar genişletebilirsiniz. O yüzden Wilhelm Schmid’in bu konuyu “Kendiyle Dost Olmak” başlığı altında ele almasını daha doğru buldum. Dostluklar belirli bir zaman, çaba ve güven ilişkisi içerisinde kazanılır. Sınırları vardır. Uçlara gittiği durumlarında hoşgörü ile kopma arasında salınım gösterir. Sadece duygusal değil, mantıksal olarak da bağ kurmayı gerektirir. İnsanı içeren bir ilişki türü olduğu için dengede tutulması gerekir. Kimi zaman “Ben kendimi seviyorum” diyerek başkalarının duygusal dünyalarını ve varoluş biçimlerini görmezden gelenlere rastlamışsınızdır. Kişisel koruma mekanizmaları bir yana daha çok heveslerinin peşinde olma halindedirler. İnsan yaratımı gereği belirli düzey veriye erişebilir. Tüm verilerin elde edilemediği bir dünya da her zaman doğru davrandığını ve doğru kararlar verdiğini savunmak gerçekçi bir tavır mıdır? O sebeple kötü tavırlara kılıf olarak bunu kullanmak tıpkı bir çocuğun “Hakkettiğimi düşündüğüm için arkadaşımın oyuncağını izinsiz aldım” demesi gibidir. Kişilik, bir tanım değil bir süreçtir. Beş yaşınızdaki sizle otuz beş yaşınızdaki siz arasında bir fark yoksa buna kişiliğin oturmuş olması değil, gelişimin durmuş olması denir. Kendini sevmek, değişim önünde bariyer oluşturuyorsa bu yanlış algının ürüdür.
Kendini sevmek, kendini bilmekle iç içedir.İyi ve kötü yanları hakkında kendine dürüst olmaktır. Değişime ayak dirememek ama doğruluğunu saptadığınız şeylerden de vazgeçmemektir. İçsel ve dışsal olarak kendine zaman ayırmak ve gelişiminize destek olmanızdır. Yeri geldiğinde öznel bir direnç göstermek ve istemediğiniz anlarda bile yapılması gerekeni yapmaktır. Tıpkı bir dosta canını yakacak olsa bile doğru tavsiyeyi vermek gibi. İşin içine beninizle gurur duymak, onu affetmek hatta kimi zaaflara karşı alaycı olmak bile girebilir. İniş-çıkışlar kabul edilir. Öfkeli olmaya, mutlu olmaya, heyecanlı veya durgun olmak gibi çelişik duyguların vakitlice yaşanmasına izin verilir. Araya mesafe konulabilir veya diyalog kurmaya çalışılabilir.
Kendini sevmek, bir nevi kendini idare edebilme yetisine sahip olmaktır. Zamana yayılır. Takıntılı veya histerik durumları içermez. Tam olmak değil, eksikleriyle kabul görmektir. Bir dostu bütünüyle kabul edemesek de genel durumun “sevmek” için yeterli olması gibi.
0 Yorum