‘Kendime’

‘Kendime’

”çünkü ayrılmanın da vahşi bir tadı var
çünkü ayrılık da sevdaya dahil
çünkü ayrılanlar hala sevgili”
Atilla İlhan

Diğer ‘Edebiyat‘ içeriklerine ulaşmak için tıklayın.

Geçtiğin yolları arıyor gözün, yürüyorsun cadde cadde kocaman şehri. Çok iyi bildiğin caddelerde, kaybolma hissini tadıyorsun. Havanın kapalı oluşu bazen seni yanıltıyor, gökyüzüne baktığında güneş sana sıcaklığını veriyor. Her şeyden sıyrılıp sadece o an gülümsüyorsun. Hayata teşekkür etme şeklin belki de böyle. Bazı insanlara gülümsemek ancak bu kadar yakışır ve anlaşılan doğa bile bunun için iş birliği yapmış.

 Ne aradığını bilmeden yürüyorsun. Bazı sokakların sonu denize, bazılarının sonu ise çıkmaz sokağa çıkıyor. Bilmiyorsun, sadece yürüyorsun. Kafandaki düşünceleri ölçüp tartıyorsun, terazi bazen fazla ağır geliyor; çıkartıyorsun bir kısmını . Kendini bulmak için çıktığın yolda, neden bu kadar dağılıyorsun? der gibi bakıyor gözlerin. Denize bakınca sakinliyorsun, hep iyi gelmişti dimi sana bu. Anımsıyorsun. Hayat sana böyle anımsatıyor.

Hayatın içine bu şekilde karışıyorsun. Ama herkes gibi olmayarak… Kendine söz verdiğin yolda, en çok kendini bulmak istiyorsun. Mutlu son aradığın falan da yok. Kendini bulmak; bunlardan çok daha yüksek bi yerlerde… İnişli çıkışlı  yollara götürüyor seni ayakların. Ve her zaman ki  gibi o an yine gülümsüyorsun. İçindeki çocuğu gören herkese, aynı şeffaflıkla. Gökyüzüyle buluşuyor gözlerin, kuşlar gibi sende bu yolda bi yerlere gidiyorsun.

Yol bu ya; bilinmez, yürüyorsun.

'yeri ayrı'

Senin için buraya bir şarkı bırakıyorum, belki okurken dinlersin.

Mutlu Yıllar!