İnsanlarla mutlu olmayı başarabilen insan bence hayatı çözmüş demektir. İnsanları sevebilen, aşık olup mutlu olabilen, çıkarsızca bir insana iyi gelebilen kişi, kaybedilmemesi gereken kişidir. Ben böyle insanların var olabileceğine dair inancımı kaybettim. İnsanlar bana göre sadece benliklerini tatmin edebildiği sürece sizi kendine yakın tutuyor. Bu gerek aşk gerek para gerek dostluk hepsinde aynı. Kimse kimseye kalbinden geçtiği gibi saf duygularla yaklaşmıyor. Güzel duygular varsa bile tek taraflı gerçekleşiyor.
Oysa bir bakın etrafınıza. Her şey ne kadar basit. Çıkarsızca, içtenlikle bir insana yaklaşmak, mutlu olmak ne kadar kolay. Bir şeyler paylaşmak, tüm duyguları sevdiğin insana tüm içtenliğinle dile getirmek ne güzel şey. Şimdi bakıyorum da insanların birbirlerini dinlemeye tahammülü bile kalmamış. Herkesin tek derdi varsa yoksa kendisi. Karşıdakinin derdini bırak kendine dert edinmeyi, konuyu döndürüp dolaştırıp kendine getiren insanlara bencil demek bile az kalıyor.
Bu söylediklerimden ben dersimi aldım. İşte bu yüzden burada derdimi sıkılmadan dinleyen kalemim iyi ki var. Ona sabahtan akşama kadar içimdekileri döksem of bile demez. Beni yadırgamaz. Bu konuda benimle beraber şanslı olanlar müzikle uğraşanlardır eminim. Onlar da derdini notalara, ezgilere anlatır. Her bir tınıda bir yara kapanır. Tıpkı her yazdığımda bana omuz olan kalemim gibi…
Bunların haricinde hayatta en şanslı olan insan hiç tartışmasız kendisini anlayan bir sevdiğinin olmasıdır. O insan hayatta öyle şanslıdır ki, mutsuz da olsa sevdiğine koşar, mutluluğunu paylaşacaksa da sevdiğiyle paylaşır. Bunu yaparken karşısındakinden o kadar emindir ki ne utanır ne de çekinir. İçinden geldiği gibi kalbini ona döker. Sevgi demek zaten iki kalbin koşulsuzca birbirine bağlanması demek değil midir? Eğer iki kalp birbirine sımsıkı bağlanmışsa, iki insan için hayatta üçüncü bir kişiye gerek yoktur.
Bunları yazarken kendi içimde sıkışıp kalıyorum. Düşünüyorum, düşünüyorum… Bir kalbin anlaşılmaya ihtiyaç duyması ne kadar kötü olabilir? Hayattan beklentilerim fazla mı? Yoksa elimde olanlara şükretmesini bilmeyen biri miyim? Bu sorular bir kısır döngü içinde sürekli başa sarıyor. Kendi çıkmazlarımın en büyük sebebi insanlardır deyip işin içinden çıkmak istiyorum fakat o insanlara beni yaralaması için fırsat veren yine kendimin olduğunu fark ediyorum. Bu düşünceler beni her geçen dakika daha da dibe çekiyor.
Sonra en sonunda pes ediyorum. İnsana kendisi de yeter diyorum. Belki mecburiyetten böyle söylüyorum ama elimden bir şey gelmiyor. Bazen ölümün bir kurtuluş olduğunu bile düşünüyorum. Bunu düşünürken bile orada günahlarımın cezasını çekeceğim için gerçek kurtuluşun bu olmayacağını biliyorum. Belki de ölümün bana cazip gelen tarafı, her şeyden bir anda uzaklaşmanın verdiği rahatlıktır, bu yüzden öyle düşünüyorumdur.
En sonunda nereye varıyorum derseniz, şimdiki zamana geri dönüyorum. Bir an için geçmişi, isteklerimi yok sayıyorum. Sadece o ana odaklanıyorum. Bir meşgale bularak kendimi erteliyorum. Zaten insanın en büyük yardımcısı da budur değil mi? Ertelemek. Gittiği yere kadar böyle devam etmekte bir sakınca görmüyorum. Sadece hayatın dengeleriyle beraber savrulmayı tercih ediyorum. Elbet savrulduğum bir yerde düşüncelerimden arınacağım. Şundan çok eminim, herkes gibi olmayacağım. İnsanlar ne kadar duygusuzlaşırsa duygusuzlaşsın, ben samimiyetimi ve içtenliğimi asla kaybetmeyeceğim. En fazla daha mutsuz olurum. Ona da zaten çoktan alıştım diyebilirim…
0 Yorum