Kalbimi acıyan yerde bıraktım.Herşeye rağmen yürüyen ayaklarıma şükredip,teşekkür edip devam ettim..
Beyni mercimek tanesi kadar olan,vücudunun tüm dünyayı kapsadığını sanan insanları da o kalbi içinde bıraktım..
Mutluluğunda öğretisi vardır ama acının ki çok daha derin,çok daha kalıcı.Bilmediğin bir şarkı da kalkıp oynayabilirsin ama bilmediğin hüzünlü bir şarkı da,yüreğin yanmıyorsa;dökülmüyor gözünden o inciler..Hüzündür seni o ana iten.
Bu hayatta mutlulukla değil de acımla var oldum desem yeridir.Kalbin acıyorken gülmeyi seçmek,en güçlü seçim.
O kalbin içine hüznü dibe çekip,heybemi sırtıma aldım ve hep devam ettim..
Bazen nereye gideceğimi bile bilmeden,umuda yürümek..
0 Yorum