Kadının Özgürlük Yolculuğu: Özlem Tekin
19. Yüzyıl’dan 2000’ler Kehanetleri adlı yazım için tıklayın…
Diğer Dünya İçeriklerine ulaşmak için tıklayın…
Kadıköy’de Kadife Sokak; okuldan nefes aldığım zamanlar, deri ceketim ve botlarım, bütünleşmeye koştuğum sokak… Yani rock barlara metal müziğin, o gürültünün, brutalin, tizlerin ve rahatlatan ara melodilerin içine kendimi “tek başına” saldığım zamanlar.
O günlerden kalma bir alışkanlıkla, herhangi bir müzik dinleme anıma birilerini katmayışım karakterimin bir parçası artık.
Bu ülke iki rock kraliçesi verdi bize…
Bir tanesinin ülkemizde bugün, tüm kadın seslerinde bir izi var!
Özlem Tekin…
Nasıl bir hediye, nasıl bir mucize? Çok az anlatacağım…
Öncelikle, kadının özgürlük mücadelesi, sistemin iki yönden birine seçim sunmasının karşısında “ben kendime yeterliyim, prenses hiç olmadım! Ve her zaman, kendi galaksimin imparatoriçesiyim” bilincinin atasıdır!
İnsani tarafı çok yüksektir. Rock ve metal müziğin; çoğulcu demokrasisi gibidir. Temel enstrümanların birbirini takip eden, güçlü armonisinde vokalin sözü ve sesi, her enstrümanı yaşatır… Bunu en iyi Özlem Tekin yapar, özel sesi, soprano mu, mezzosoprano mu ayrımını yapabilir miyiz, bilmiyorum. Onun o güçlü diyaframı, acımadan bastığı gırtlak sesleri (brutal vokalleri), deneysel müzik dehasının yarattığı yenilikler…
Atası… Yani Volvox zamanından bilirim, on yıl sonra hala Taksim ve Kadıköy’de iki isim anılırdı, Volvox kraliçelerinin solo yolculukları… Tabi demosunu bulamadık; fakat bana dinleten oldu. Sadece güçlü kızlardan oluşan bu grupla, hayata daha bir güçlü sarılıp, “Varlar işte, atası var… Yalnız değiliz ve prenses olmak zorunda değiliz” diyordum!
Döneminin hep çok ilerisinde işler yapan Özlem Tekin 2005’te “109876543210” albümünü çıkardığında kuzenime koşmuştum, sürpriz diye albümü taktı ve evde 5 kere döndürdük albümü!
Yeniden
Yeniden
Yeniden!
Yine fark yaratmış, yine kendi yolunda kocaman ordusuyla zihnimizi tüm popüler kültürün manipülasyonundan temizlemiş, özümüzü “öz“ albümdeki sembolü gibi bize bağışlamıştı.
Görüntümün, güzellik algısının, popüler tüm zırvaların ötesinde nasıl olacaksam “kendime göre” ve “kendim gibi” olmanın bilincinin ilk mimarlarından…
Bizim ünlüler, yani efsaneler bilmez, anlayamazlar verdiklerini…
Onlar evrenlerimize ve karakterimize özgürlük zerk ederler.
İlk olmak, Özlem Tekin olmak, yani bu toplumda Özlem Tekin olmak, nasıldır sizce?
Ben siyah ojelerim, kırmızı mat rujum ve uzun siyah saçlarımla hiç kolay zamanlar geçirmedim sokakta; fakat, temelime atılan bu güçlü dişiliğin mimarları.
Onlar sayesinde, korkusuzca, paraya düşmeden, işçi sofrasında, fakir bir Endonezyalıyla pirinç paylaşarak, Budist bir rahiple kalplere dokunarak, dünyanın çeyreğini gezdim!
Nepal’de eksik telli gitar ve ana ekipmanı patlamış bir davulla, sırayla amfiye bağlanan bass ve elektro gitarla saatlerce çaldım.
Tüm dünyada bizi köleleştiren sistemin içinde, onunla uyum halde; fakat tamamen farklı bir varlık haliyle.
Tamam yumuşak oldu biraz, öyle de olmalı. Bir rock konserden sonra, hele dinlediğiniz Özlem Tekin’se tüm bilinci temizlenmiş, gerçek bir insan olarak hayata katılırsınız yeniden…
(Kargalar dinleyip, akıtıyorum zihnimin karmaşasını)
Özlem Tekin son efsane albümü “Kargalar“ dinledikçe ona teşekkür ediyorum, yine ve her zaman edeceğim gibi… Öncelikle ülkeme böyle bir miras olduğu için, sonra yetiştirdiği tüm güzel insanlar ve en çok da, cesaretiyle, denemekten asla çekinmeyişiyle, ülkenin bir çok ilkini dimdik göğüsleyen o muhteşem sesiyle ve kadın solistlere kattıkları için!
Teşekkürler
“Bu dünyaya bir ÖZLEM TEKİN daha gelmeyecek!”
0 Yorum