Kendimi hiçbir coğrafyaya, hiçbir ırka, hiçbir geçmişe mensup hissetmiyorum. Geriye dönüp baktığımda evimin, ailemin hatta benim olan hiçbir şeyin varlığı tam değilmiş gibi. Evim yokmuş gibi. Sanırım aidiyetsizim. Kalıplara sığamıyorum… kalıplara sığışamadığım için kabul görmüyorum. Oysa bende vardım, oysa benimde her insan gibi sessizliği tatmaya ihtiyacım vardı.
Hiçbir şey benimmiş hissettirilmedi… ne huzurum, ne odam. Kunduramdan saç uçlarıma kadar ben dünyanındım, dünya bana ait değildi diğer herkes gibi. Kendime mülk edinmedim, kendime kitap biriktiremedim, güzel hiçbir şeyim olmadı. Gitmek isteğimi mazur görürsünüz değil mi. Gidişlerim sakinlik budalası olacak sizleri temin ederim. Kaçışlarım bundan ibaret, kaçışlarım benden ibaret.
Evim yok, mutluluğum yok, heyecanlarım yok, arkadaşlarım yok, bu şehir yok. Artık başka bir semtin yüksek bir tepesinde izlemeyi istiyorum doğan güneşi. Gün batımlarından da haberim yok, hiç gün batımı izlemedim ki. Hayatım benim değildi. Ait değildim. Şimdi otobanlarda dikiz aynasından baktığımda geride bıraktıklarımı sok kez selamlamaya ihtiyacım var.
0 Yorum