Ellerim cebimde, soğuk havada yalnız başıma yürüyorum. Bakınca aslında evin yolundayım ama bu yolda yürümek bugün yaptığım en yanlış şeymiş gibi hissediyorum. Eve vardıktan sonra ne yapıcam? Kaçarım yok, oturucam pederin karşısına, bakıcak bana önce bir süre bir şey söylemicek, sonra tek bir laf edicek ‘anlat’ . Ben de dökülücem tabi hemen. Bizim evde kim pedere yok demiş, hayır demiş ki ben diyebiliyim. Düşünüyorum, gitmesem eve nereye gidebilirim ki başka ?Namuzsuz gece de çok karanlık ve soğuk. Bir saat daha dolansam desem, bu sefer hangi tinerci takar bana bıçağı belli olmaz. Yok yok en iyisi eve gitmek. Hem annemde vardır evde, hiç olmazsa o araya girer. o sırada odaya kaçar kapımı kilitlerim, eğer peder çok köpürürse. Sonra da bir kaç gün pederle evede saklambaç oynarız, o gelince ben odama giderim,yemeğimi falan o eve gelmeden yerim. Bir süre sonra anneme ufaktan ‘nerde o?’ falan diye sormaya başlarsa yavaş yavaş yumuşuyor demektir.
Bahçe kapısının önüne geldim. Bir elimle demir bahçe kapısını tutuyorum sıkıca. Eve bakıyorum. Derin bir nefes alıyorum. Kapıyı ittiriyorum, giriyorum bahçeye ve eve doğru yürüyorum. Cebimden anahtarları çıkarttım. Tedirgin tedirgin açtım kapıyı,içeriye girdim. Evi kapaca bir kolaçan ediyorum. Göz gezdiriyorum etrafa ceketimi çıkartıp portmentoya ceketimi asarken. Salondan tv ışığı yansıyor koridora. O tarafa doğru ilerliyorum.Peder ordadır şimdi, bugün maç vardı onun özetlerini seyrediyordur. Üçlü kanepede annemi uyurken buldum. Babam salonda değildi. Annem neden uyukluyordu ki, babam her zamanki saatinde evde değildi ama gelmek üzeredir herhalde.
Sofranın hazır olmadığını görünce anneme de köpürmesin diye, tam annemi dürtüp uyandıracaktım ki baş ucundaki fiskos sehpasında saknleştirici hap kutusunu görüdüm. Kırmızı reçeteli ağır ilaçlardan bu. Kutuyu elime aldım. Bir süre baktım kutuya, o sırada içime bir boşluk oturdu. Birden dizlerimin bağı çözüldü. Olduğum yere yavaşça çoktüm. Hala elimdeki kutuya bakıyorum. Birisi eline kalbimi almış, sıkıştırıp bırakıyor sanki. Yutkundum. Bahçeye girmeden aldığım o derin nefes sanki son nefesimmiş gibi hissetim.
Hatırladım. Annem artık bu ilaçlardan kullanıyordu çünkü geceleri uyuyamıyordu. Hatta bu ilacı da ben almıştım ona eczaneden. Hatırladım. Babam dört ay önce ölmüştü. Annem perişan olmuştu, uyku uyuyamıyordu çünkü hep babamı görüyordu rüyasında. Hatta sabahta, evden çıkmadan anlatmıştı ya; ' babanı gördüm yine, bahçe kapısının arkasında duruyordu. Camdan onu görüp bahçeye çıkmaya çalışıyorum, kapı açılmıyordu. Varamadım babanın yanına, alamadım onu içeriye. Soğukta, kapıda kaldı baban' dedi.Ben de iş görüşmesine gittim bugün, 'olmadı almadılar beni işe, adamın yiğenini alıcaklarmış işe baba, valla benden değil ya. Adi bunlar baba.' dicektim.Hatırladım.
Babam ölmeden bir kaç gün önce, bir iş görüşmesine gitmiştim. Olmamıştı , alamamıştım işi eve gelip babama anlatınca o da 'bir baltaya sap olucağını ben görücek miyim acaba kerata ? ' demişti. hayıflanarak çıkmıştı odamdan. O günden bir kaç gün sonra maç izlemiştik beraber. O maç 1-0 bitmişti. Takım kazanınca babamında keyfi yerine gelmişti, unutmuştu iş olayını.
Ertesi günü öldü babam. Gömdük. Eve geldik annemle, komşular sağolsun uğrayıp yemek bıraktılar. Sonra annem ilaç alıp uyudu. Ben de salonda bir başıma oturuyordum.Öylesine Tv açtım. Boşluktan. Ne yapılırdı bilmiyordum ki. Baban ölünce ne yapılırdı ? Tv açılmaz mıydı? Konuşulmaz mıydı? Ağlanmaz mıydı?
Tv'de bir gün önce babamla son kez beraber izlediğim maçı konuşuyordu yorumcular. Hatırladım.
0 Yorum