HASRETİ TAHT KURAN GİTTİ GELMEDİ DAHA

“Uzun uzun susuyorsun bir gülü koklarken. 

Yüzün büsbütün gülistan oluyor..”. 

– Ahmet Telli 

      Penceredesin. Yine gözün yollarda. Sana geldiğim yollar yine bitmek bilmemiş. Yine yoldayken adım başı aramışsın… 

      Çok beklettim ama işte geldim. Bahçesinden sokağına kadar çocukların ışıltısı saçılan, çocukluğumun vuslat evine geldim. En sıcak kavuşmaların, en zehirli ayrılıkların evine… Gurbetin yağmur olup yağdığı, duvarları hasretle örülü o hüzünler kulübesine…Kapıyı sen açıyorsun, ne büyük nimet. Pencerede sen bekliyorsun, ne güzel lütuf. Sen kurmuşsun sofrayı. Rengarenk bayram sofralarını. Üzerinde buram buram şefkat tüten tabaklar. Akşam oluyor, çekiliyor el ayak. Bir sen kaldın, bir de ben. Bir de anlatıp anlatıp ağladığın günler. Yüzüne oturan acıyı bazen tebessümün gölgesine emanet ederek… Mis kokulu nevresimler, çarşaflar…Hepsinin deseni sen. Kokusu sen… Anıların, yaşanmışlıkların. Sözlerinin kokusu yine ciğerime doluyor. Yine birbirinden eke laflar ediyoruz. Gözlerimden öpüyorsun, saçlarımdan… Işığı sen kapatıyorsun. Evin önündeki sarı sokak lambasının ışığı doluyor içeriye. O ışığı iyice kazıyorum beynime. O ışığı, üzerimize düşürdüğü dut ağacının ve pencere demirlerinin gölgesini… Sensizliğin karanlığı düştüğü zaman içime o ışık yol gösterecek bana. Mahallenin fırınından sabaha hazırlanan ekmeklerin kokusu doluyor içeri. O kokuyu iyice kazıyorum beynime. Yıllar sonra, her duyduğumda ciğerlerimi sızlatacak o kokuyu. Sahiden iyiydi o geceler. Sabahların en güzellerine uyanıyorum. Burnumda tüten mis gibi tarhana kokusu… Anlıyorum, o eller yine zehir de olsa bal eyliyor bir şeyleri. Açığından koyusuna çeşni reçellerle süslemişsin bayram kahvaltılarını. Bir çığlık koptu! 

      Bir gece bir şey oldu. Sen dışında hiçbir şey eksik değildi. İlk defa bir acı varken ortada sen yoktun. Acı çekenin acısıydı bu. Her şey yeterince hazin ve dokunaklıydı. Beyaz mermerli merdivenin, gıcırtıyla açılan kahverengi kapının duruşu içimi çekiyordu. Kokun sicim sicim yağan yağmurla toprağa emanetti artık. Manidar bir gidişti… Hem yaralamış, hem teselli etmişti ölüm. Şimdiye kadar suskunluk ve yas bu evde kendini bu denli hissettirmemişti. İlk birkaç gece acıdan uyuyamadık. Sonra yorgunluktan sızıp kaldık. Bazı yaslar için bir ömür vakit vardır. Ayaküstü yaşanmaz. Bir yerden sonra ağlanmıyor zaten. İç çekilen, keşke denilen ne varsa gözyaşı o oluyor. Bazen bir firik, bazen bir yarpuz, bazen bir bayram gözyaşı oluyor. Türküde de diyor ya “yılda iki bayram yüzüme görün, hasretine dayanamam ölürüm…”

      O sabah uyandığımda ekşi tarhana kokusu yoktu. O sabahtan beri kokunun peşinden gezdim ama ölümden kaçamadım. Artık sesin yankılanmıyor günaydınlarda.  Şimdilerde mor sümbüller, leylaklar, fesleğenler, güller kimsesiz… Uykuyu terk edip, hasrete kıyam ettik… Ölümle aramızda bir sınır yok artık. Geceleri mezarlığa uzaktan bakmıyorum artık… Ne olur çok görme. Yaşamanı istediğim tek yer hafızam… Ezberlediğim fotoğrafların var çerçevesi yürek olan. Gözümün önünden ayırmadığım eşyaların… İçimi teselli susuzluğu kaplıyor. Yüreğim ancak yüreğinde sakinleşirdi. Üzülme diyemedim kendime. Teselli de ölmüştü çünkü. Hiç kapanmayacak bir yara gibi ömür boyu taşırdım göğsümde. Başım gözüm üstüne…Varlığın ruhumu kavrarken, sen sonsuzluğa yürüdün… 

      Üşütürsün diye kızma. Çıplak ayakla suyun içinde yürüyorum. Vay ki ölüm insanı hırçınlaştırıyor!