Gitmek De Kalmaktır

Eygitmek!
Sesin kısık, bunalmış güzelliğin.
Hangi yüreğe girersen gir ülken yok senin.

-Şükrü ERBAŞ

Vedalaşacağı zaman elinden en sevdiği oyuncağı alınan çocuklar gibi, evin en kuytu köşesine geçip, herkese ve her şeye küsüp, bağıra bağıra ağlama gereksinimi duyanlardan olmak çok zor. Yol, Annemin deyişiyle “bir daha kim bilir, ne zaman” hissinin adı… Hele şu otogarlar… Otogarların büyüğü, ferahı, temizi, huzur vereni yoktur. Otogar ayrılıktır, hüzündür, her ne kadar başlangıca gebe olsa da bir bitiştir. “Gidene mi zor, kalana mı?” çıkmazının içinde yol boyu boğulmaya hazırlanışın adıdır otogar. Ne kadar gitmek olsa da tınısı, kalmanın adıdır. Günümüz seçkinlerinden birinden ödünç alacağım bir ifadeyle; “Yol yurdun olmuşsa, kalmak gurbettir.” der ve ekler “Varılacak nokta neresi olursa olsun, gitmek iyidir”. Oysaki bazı gitmeler hiç varamayışın, hatta vardım zannedişin, sanıların acımasız gerçeklere dönüşmesinin adıdır. Ne zaman yolculuğa çıkacak olsam hep bir şeylerin eksik olduğunu, bir şeyleri unuttuğumu düşünürüm. Ve bu şey genelde benliğim olur. Aklımı ve beynimi ele geçirmesiyle mücadele edemediğim yegane duygu ayrılık. Değişik iklimlerin, değişik resimlerin meraklısı olsam da kalıcılığı acıtıcı oluyordu. Ayrılığın karamsarlığı içime mıh gibi batıyordu. Uyumadan, günü güne katmanın sancısı vardır bir de. Yollar dolusu ağlasan da, dalıp uzaklardan gözünü alamasan da, dinmez bir sancı, bir karamsarlık çöreklenir üzerine. Hayatın farkına varmanın sancısıdır bu. Uzağın, uzaklığın, garipliğe eş gurbetin sancısı… Otobüs camında bana el sallayanlar her dağda, her kırda ve her akarsuda bana el sallamaya devam ediyordu sanki. Her vedada hayata karşı bana mücadele gücü kazandıran insanları yitiriyordum çünkü. Gelip gitmek bitmezdi belki ama benlik biterdi. “Ben” biterdi. Kulağımda Muharrem ERTAŞ’ın seslendirdiği Dadaloğlu’nun koçaklaması “Kalktı göç eyledi Avşar elleri” çalar. Dalarım derinime…En derinime… “Ferman padişahın, dağlar bizimdir.” Diyor Dadaloğlu türküde… Öyle ya Ayrılık Fermanı, Kader denen padişahınsa, dağlar da yollar da bizimdir… Bazı türkülerin de kokusu vardır ya… Memleket kokar, bayram sofraları, rengarenk anneanne reçelleri, sirkeli limonlu mevsim turşuları kokar. Bu koçaklama da öyleydi sanki… Nurdağı, Toroslar, Çukurova, pamuk tarlaları, Osmaniye ve Portakal Çiçeği koktuğu kadar, Maraş, Nurhak, Binboğa, Ahır Dağı ve yörük tarhanaları kokuyordu. Sivas, Yıldız, Tecer Dağı, insan boyunda kar ve bozkır koktuğu kadar, Gaziantep, Sof Dağı, İpekyolu baharatları ve fıstık bahçeleri de kokuyordu… Tabelalar değişir, rakamlar değişir, bitişten kilometrelerce uzaklaşıp, başlangıca kilometrelerce yakınlaşma başlamıştır bile. Gün yavaş yavaş tepenin ardından doğar, gözler mahrur… Dikildiğin yerde yeşerme mecburiyetinin verdiği teslim oluş başlar.

Alışılmadık ne diyarlara alışıyor insan. Hepsini kendine yer, yurt biliyor. Nelerden ve kimlerden kaçınsa da bir kendinden kaçamıyor. Bir kendine esir… Nereleri ve kimleri yer, yurt edinse de bir kendini edinemiyor… Şimdi yollardan sorun beni. Düzenli bir düzensizlik içinde, değişmeyen tek şeyin elimdeki bavul olduğu bir hasret çizgisinin üzerinde yürüyorum.

Değer verdiğim en tütsü şeylerle arama giren yolları un ufak elemeyi çok isterdim.

Şimdi sanki bir hikayenin içinde, tüm yollar benim içimde kendimi izler dururum…

Koşsam da varamadığım kendimi…

Ve ayrılık… Ayrılığın hiçbir şeye ihtiyacı yok. O her şeyin en iyisini zaten bilir. Ayrılık en kıdemli öğretmen…