Saatim 5’i gösteriyor. Kamp için gideceğim yerin konumunu günler önceden ayarlamış, planımı yapmıştım. Otobüs geldi. Sırtımda çadırım ve çantam var. İçinde uyku tulumu, gece lambası, yiyecek içecek derken ağır sayılabilecek eşyalarla dolu. Olduğum yere son kez baktım. Yaşadığım betonların arasından ayrılıp doğayla buluşmak için dakika sayıyordum. Otobüse bindim, ücretimi uzattım ve ineceğim yeri söyleyerek beni indirmesini rica ettim. Yaklaşık 20, 25 dakika geçti. Şoför geldiğimizde beni uyardı. Otobüs ağzına kadar doluydu ve ben en arka koltuktan eşyalarla inmeye çalışıyordum. İnsanlara çarpsam da hemen indim.
İlk Kamp Gecem
Gideceğim yere baktım ardından beni bırakan otobüse. Kararımı vermiş, patikaya giriş yapmıştım. Yarım saatlik bir yürüyüş ve keşifin ardından yerleşeceğim yere karar vermiş, sırtımda ağırlaşan çantamı yere atmıştım. Saat 7'ye geliyordu. Güneş ışığını kaybetmeden çadırımı kurmaya karar verdim. Nasıl kurulduğu hakkında bir fikrim yoktu. Deneme yanılma yoluyla yaklaşık 10 dakikada kurmayı başardım. Akşam için yanımda pişirebileceğim sucuk vardı. Artık son güneş ışıklarını kullanarak etraftan dal parçaları bulup ateşimi hazırlamalıydım. Fazla bir şey bulamadım. Topladığım dallar en fazla 10 dakika yanardı. Ateşin zeminini hazırladım. Topladıklarımı dibine attım ve tutuşturmaya başladım. Tam da dediğim gibi olmuştu. Ateş kendine gelmeden sönmüştü. Çok önemsemedim. Karnım acıkmaya başlamıştı ama önemli değildi. Çantamdaki hazır gıdaların bir kısmını tükettim. Böyle bir şey olabileceğini tahmin etmiş, hazırlıklı gelmiştim. Bir süre dışarıda bir taşın üzerinde oturarak etrafı izledim. Öten kuşlar, balıkların göletten çıkardığı sesler, dalların birbiriyle sürtünmesi. Hepsi bir melodiydi.
Hava artık kararmış, kendimi çadırın içine atmıştım. Çantamdan uyku tulumumu çıkardım. Çadırın içini rahat görmem için 3 kademeli ışığımı aldım. Çadırın tam tepesine astım. Kırmızı loş bir ışık veriyordu. Uyku tulumunun içinde buldum kendimi. Kulaklığımı takmış ve müziğimi açmıştım. Bir şeyler karaladım kendimce. Soğuk kendini iyice hissettirmeye başlamıştı. Uyuyamadım uzunca bir süre. Saat 3 belki de 4 olmuştu. Zar zor uyumuşum. Uyandığımda saat 6'ya geliyordu. Çok kısa uyumama rağmen kendimi çok dinç hissediyordum. Şaşırmıştım. Ardından güneşin doğuşunu izlemeye başladım. Uyuyamadığım gece karaladıklarıma göz attım.
"Topraktan geldik ve oraya da gideceğiz. Peki nedir bu içimdeki korku? Kendi öz yapımızı oluşturan tabiatın tam içerisindeyim şu anda. Ama içimi kaplamış olan bu korkuyu çözemiyorum. Şirin, yeşil, ufak çadırımın içinde dışarıdan gelecek her türlü tehlikeye karşı açığım. Ama korkumun nedeni bu değil...
...Bu sessiz sakin gölet kenarında bile insanlardan zarar görebilme ihtimalimi düşünerek korkuyorum sanırım. Rüzgarın dallardaki yapraklarına bir gitarın tellerine vururmuşçasına çıkan sesler. Geldiğim yer olan doğa başlı başına bir sanat eseri. Böyle güzel bir yerde kalmak neden korku verir ki insana? Biraz düşündüğümde cevabı geldiğimiz yeri unuttuğumu fark ettim. Bir araba geçti uzaklardan. Buraya sadece sesi geldi. O ses bana güven verdi. Hiç görmediğim bir araba sesi güven veriyorken yanımda çadırımın hemen dışında olmayan bir şey neden beni korkutuyor?.. ...hiç uykum yok, dincim. Doğa bana zayıf olmadığımı gösteriyor. Toprak rahatın önemini fısıldıyor inceden. Hava direncimi sınıyor. En zoruysa zaman sabrımla kavga ediyor. Ama kazananın ben olduğumu biliyorum. Ne kadar güçlü, sabırlı olduğumu, korkularımla başa çıkabildiğimi tekrar görüyorum. Bu bana zevk veriyor. Açlık... kelimelerimi birbiri ardına koyarken şimdi bana seslendi. Akşam yediğimle duruyorum. Güçlü kalabilmek için enerjimi kaybetmemem gerektiğinin farkındayım. Saat 3.43. Ortalama bir saat sonra kalkıp güneşin gökyüzüne konmasını izleyeceğim elimde sandviçimi yiyerek.
Vay be! Her ne kadar zorlu bir gece olsa da keyifliymiş aslında. Anın verdiği duyguları sonsuzlaştırmak ne kadar güzel hissettirdi. O değil de ben baya aşık oldum bu doğa anaya.
0 Yorum