Balonya’da sıradan bir gün. Ülke sakinleri günlerine başlamak üzere. Pembe güneş ışınları kubbeden evlerin içini yavaşça doldururken; Kamuran çoktan uyanmış hangardaki ilk iş gününe heyecanla hazırlanıyordu. Uçan balonluk eğitiminden mezun olduğu günden itibaren büyüklerinin anlattığı o büyülü Dünya denen yere gitmek için milisaniyeleri saymaya başlamıştı. Eğer şansı yaver giderse en kısa sürede bu ulvi görev için seçilebilirdi. Aynanın karşısına geçti, uğurlu kurdelesini özenle bağladı ve çantasını kaptığı gibi kahvaltı masasına koştu. Annesi masayı en sevdiği şeylerle donatmıştı. Kendini o kadar şanslı hisseti ki bir an için bile olsa gitmekten vazgeçmeyi düşündü. Gidip dönemeyen onlarca arkadaşı, anlatılan rivayetler geldi aklına. Kamuran hazır mısın? Sorusu ile girdiği karanlık yerden çıkıverdi. Kardeşi Karun’du seslenen. Ondan pekçe küçük kardeşi ne yazık ki uçan balonluk sınavını kazanamamıştı. Onu bu hüsrana rağmen karşısında bu kadar heyecanlı görünce onun için gitmesi gerektiğini hissetti. Hazırım Karun dedi yüzüne kocaman bir gülümseme yerleştirerek. Çocuklar hadi sofraya dedi babası. Ailecek mükellef bir kahvaltı yaptılar.
Kamuran hangara Balonya’ya veda eder gibi, en sevdiği yerlerin önünden geçerek gitti. Zümrütlerle kaplı altın kapının önüne geldiğinde sabah hissettiği heyecan geri dönmüştü. Kapıyı çalıp içeri girdi; herkes avluda bekliyordu. Bekleyen kalabalığın içerisine daldı. Bu kadar kalabalık olması ona bugün şansının yaver gitmeyeceğini hissettirmişti, olsun dedi kendi kendine. Kurdelesini düzeltti ve en şahane duruşuyla, muhteşem gülüşü ve eşsiz mavi rengiyle ışığın geldiği bir yere geçti. Kurul o gün içinde kimleri seçerse Dünya’ya onlar gidecek ve mutluluk, umut dağıtacaklardı. Kurul seçimini açıkladıktan sonra mesai bitecek ve bu eziyet dolu bekleyiş geride kalanlar için devam edecekti. Bu sessizlik hayra alamet değil gibiydi. Kurul hala bir açıklama yapmamış, kalabalık sabahki düzenden şaşmıştı. Herkes okul bahçesindeymiş gibi birbirleriyle sohbet ediyor, bir şeyler yiyip içiyorlardı. Kamuran duruşunu bozmadı. Aklından ise bugün kaç kişi seçilir bunu hesaplamaya çalışıyordu, uzun zamandır dönen olmamıştı. Bu yüzden bugün çok az kişinin seçileceğini düşünüyordu.
Birkaç saat sonra kurul nihayet o gün için seçilenleri açıklamaya başladı;” Beklediğiniz için teşekkür ederiz. Bugünün seçilmiş isimleri; Göksu, Payidar, Cemal, Leylak, Saka, Firuze, Alkın, Elvin, Defne ve Kamuran. İsmi sayılanlar elmas kaplı kapıdan içeri girsin, görevleriniz için bilgilendirme orada yapılacaktır. Seçilmeyenler lütfen üzülmesinler, yarın aynı saatte bekliyoruz!” Bir cızırtı geldi ve ardından anons bitti. Kamuran ilk günden seçildiğine inanamıyordu. Etrafına bakmaya başladı; başka bir Kamuran daha olmalıydı. O sırada Merhaba! Ben Elvin! dedi bir ses, Kamuran hızla arkasına döndü ve daha önce görmediği kadar çok rengi bir arada görmenin şokuyla; M-M-Merhaba dedi kekeleyerek. Kurdelene bayıldım! Dedi Elvin ve Kamuran’ı da yanına katarak, dağılan kalabalığın arasından hızla elmas kaplı kapıya yöneldi. Hala coşkuyla bir şeyler söylüyordu ama Kamuran onun renklerinin sarhoşluğu ve Dünya’ya gidecek olmanın bilinmezlik heyecanı ile onu duymuyordu.
Kapıdan içeri girdiklerinde herkesi ayrı ayrı odalara aldılar, kapılarda çoktan isimleri yazıyordu. Kamuran kendine ait odaya girdiğinde içeride bir masa, üzerinde kâğıt ve kalem olduğunu gördü. Sandalyeye oturduğu anda karşısındaki duvarda biri belirdi. Giyiminin resmiyetinden bu kişinin kurul üyelerinden biri olduğunu düşündü. Kurul Üyesi “Kamuran, öncelikle seni tebrik ederiz! Dünya’ya gidecek kafileye ilk gününden katılma hakkı kazandın! Gitmeden önce senden ailene iletmemiz üzere bir mektup yazmanı istiyoruz. Mektubu en kısa sürede ailene ulaştıracağımızdan emin olabilirsin. Senden üstün başarı bekliyoruz!” dedi ve görüntü kayboldu. Kâğıt ve kalemle baş başa kalan Kamuran yazmaya başladı. Mektup ailesine ulaştığında Kamuran çoktan Dünya’ya olan yolculuğuna başlamış olacaktı.
[zombify_post]
0 Yorum