Sen… Şu bedbaht dünyada ne saf şeysin… İnsan buralarda genelde hüzüne boğulur durur. Üzüntüsünden, kederinden gülmeyi unutur. Senle birlikte gülmeyi hatırlamak ister her bir canlı, her bir nefer… Senin yanında hatırlamak istemez dünyanın dertlerini, karmaşasını… Sadece senin karmaşalarında savrulur gider bir yana…
Hayata dair umutları tükenmiş her insan seninle tutunur dünya denen bu yıkıntıya. Sonu gelmiş dünyanın içinde açan bir çiçeğin güzelliği senin kalbinde saklı. Bilmem, var mıdır bunun da dahası…
Bir ülke kurulacak olsa en baş koltuk senin olmalı. Çünkü para bile geçersizdir eminim senin hükmünde… Senin sıra dışı dünyanda yer alan her şey samimiyete, güzelliğe dayalıdır. Orada hüzne yer yoktur, sevgisizliğe, değersizliğe yer yoktur… Senin olduğun bir yerde bu kavramlar olsa olsa literatürde bir sözdür, yaşanmaz, yaşatmazsın, bilirim…
Seni tanımayan için hayat zor şey… Nasıl başa çıkabilir insan sensiz bu hayatın karmaşasına? Yürünen yollarda, okunan her bir kitabın sayfasında nasıl aklına getirmez seni…
Üzülüyorum onlar adına… Hepsi sensiz… Göremiyorlar… Seni değil, senin içindeki dünyayı göremiyorlar… Seni fark edebilen ne şanslı…
Sen öyle fark edilmezsin ama… Zor şey kalbinin en derinlerindeki seni bulmak. Buna şaşırmıyorum. Çünkü sen hemen çözülecek kadar basit biri değilsin. Senin duvarlarındaki şifre seni anlamakta gizli. O şifreyi bulup kilidi kırmak da seni hak etmesini bilenin işi. Böyle de olmalı…
Şimdi soracaklar o duvarların arkasında ne var ki bu kadar gizli? Tahmin etmek ne kadar zor olabilir ki?
Gülüyorum bazen… İnsanlar cenneti sadece öldükten sonra görebileceklerini düşünüyorlar. Ne yazık… Seni bilmiyorlar, seni…
Kelimelerim soruyorlar şimdi… Tam bir boyun eğişle karşımdalar, soruyorlar… Diyorlar ki, dünya denen bu zillet aleminde gerçekten var mı böyle biri..? Onlar karşımda öyle masumca cevabımı bekliyorlar. Gülüyorum… Onlara da gülüyorum… Seni bilmiyorlar çünkü… bilmiyorlar…
0 Yorum