Kimsenin duymadığı o sesler nereye gidiyor ki?
Hiç mi oluyor yoksa? Stefan Zweig şöyle der: “Dünyada hiçbir şey insan ruhu üzerinde “hiçlik” kadar ağır baskı uygulayamaz.” Bundan dolayı mı üstümüzden atamıyoruz ağırlıkları.
Görünüyor oysa ki o sesler. Uzakta hemde çok uzakta. Bir renge bürünmüş. Masmavi aynı zamanda içi beyazlarla dolu. Anlatmak istiyor bir şeyler. Merhamet diyor, vicdan, hissiyat, kalpler, gönüller…
Bazen acı fısıldıyor bazen ise sevinç. Evet gökyüzü deniliyor bu masmavi seslere. Bulut deniliyor içindeki beyazlara.
Turgut Uyar ''Göğe Bakalım'' derken ''Göğü Dinleyelim'' anlamında söylemiş olabilir mi?
Peki bu sesler kimin? Yeryüzünün olabilir mi? Hayır edebiyat yapmıyorum. Yaşadığımız çirkin çağı kelimelerle süslemeye çalışıyorum. Çünkü insanlardan örnek verecek olsaydım hiçbir kelime ile süsleyemezdim çirkinliklerini.
Gökyüzünün altındaki insanlara söylemek istediğini anlamak için çabalayanlar var. Bir de vazgeçenler var. Vazgeçmenin iyi olduğunu aynı zamanda kendilerini kurtarmanın yeterli olacağını düşünenler var. Oysa bu hayatta ilk adımı atmadan geç kaldığının farkına varmak diye bir şey var. İçine çiçek ekemiyorsun.
Bu çağı tanımlandırabilecek kelime sanırım sevgisizlik. Herkes kalbine, sevdiğine ve geride kalan ne var ise ona sevgisiz. Hadi insan başlı başına bir yara diyelim; oturduğumuz ev, içtiğimiz su bile sevgisiz. Yaşadığımız çağın en büyük hastalığıdır amaç. Bir amacımız yok artık.
Bu dünyayı güzelleştirmek için geldik. Eğer bugün çiçeklerin ezilmesine izin verirsek bizden sonra gelenlere çiçekler yalnızca tarih derslerin de anlatılacak.
Oysa dünyanın yüz ölçümü 510.100.000 km². Bu kocaman bir alan demek. Sığmadı mı o gönüller bu dünyaya? Yoksa ezdiler de sesleri mi çıkmıyor? Yetmedi kocaman bir dünya güzel gönüllere. Çirkin gönül sahipleri yaşamaya devam ediyor çiçekli bahçelerde. Garip.
Ben ne yapabilirim ki? İşte bu sorunun cevabını sende biliyorsun. Korkma.
[zombify_post]
0 Yorum