Basite İndirgenmiş Hisler Karmaşası
Hatırlamak yara ama unutmamak da merhem gibi…
Gitmek De Kalmaktır adlı yazım için tıklayın…
Diğer Edebiyat içeriklerine ulaşmak için tıklayın…
“İfade edemediğim bir eksiklik hissi var içimde,
Sanki her şey başka türlü olabilirdi.”
-Oğuz ATAY
Bir daha hiç güneş doğmayacak gibi, tüm gündüzler geceymiş gibi yüreğe dolan o his. O eksiklik, o boşluğun bile daha dolu olduğuna inanılan gece. O gece nasıl sabah oldu? Yürek kalabalığının orta yerinde patlayan atom bombası. Ardından duyulan “kal” çığlıkları. Eğer bu bir başlangıçsa nasıl devam edilirdi? Eğer bu bir bitişse nasıl yeniden başlanılır? Var olan şeylerin birden bire hiç olmayacak olmasına inanmak mümkün müydü? Kaybedişin verdiği sızı öldürmüyor ama yaşatmıyordu da. O gün içimdeki sızıyla her şeyi yıkmak istedim. Ama içimdeki sızı kolumu bile kıpırdatmıyordu. Takatsizleştiren bir acıydı bu. O gece balkona çıkıp sessizce oturup bir köşede uzun uzun boşluğa bakmakla yetindim. Bundan sonrası için antrenmandı bu. Sessizlik antrenmanı, çığlık çığlığa susuş antrenmanı. Ağlasam mı, bağırsam mı, şaşkınlığımı gözlerime sürgü mü çeksem kararsızdım. Birçok duyguyu bir anda ifade etmek zorunda hissediyordum kendimi. Ara ara kendime tembih etmeliydim artık “yalnız başınasın” diye. Unuturum ben. Kalabalıklarımdan biliyorum. Sözün mimarlarından birisinin de dediği gibi; “Yerlisi değilim ben bu acının, şartlar öyle gerektirince sonradan yerleştim.” Benimki de o hesap. Yerlisi falan değilim ne yalnızlığın, ne de hasretin. Sonradan yerleştirdiler beni buraya. Belki doğrusu bu, burası. Ama içimde bunun doğru olmamasını dileyen, yanlışsa da eskiyi dileyen, yeniyi kabul etmeyen bir yer var. Bu tür zamanlarda uçan kuşa bile anlatmak istedikleri oluyor insanın. Yoldan geçen birini çevirip; “rica etsem omuzunuzda hüngür hüngür ağlayabilir miyim? Karşılığında ne isterseniz ağlarım. Kendi cebimden veririm göz yaşlarımı size masraf da olmaz hem.” diyesi bile geliyor. Hatta “ben ağlarken beni anlamasanız da olur. Zahmet olmasın hem, beni kimse anlamadı zaten, çok da sorun değil.” diye eklemek de imkansız gelmiyor. Zaten adını da bilmiyorum bu hislerin, bu yaraların. Soran olursa “şu” diye gösteriyorum. Ardımda kalanlar da kafamı kurcalıyor zaman zaman. İhanet kokuları duyuyorum. Yokluğuma alışılmışlık ve kabulleniş bıçağını yiyorum bazen sırtıma. Zarif Adam’ın “Kırlarda çiçekler bensiz açacak.” dediği o kırlar, o çiçekler ne alemde sahiden? Bıraktığım durgunlukta mı her şey? Düşüncelerimle köşe kapmaca oynarken, bazen gereksiz bir huzur da duymadığım söylenemez. Çünkü kendimle oldukça vaktimiz var birbirimize ayıracak. Her şeyi konuşur hallederiz kim bilir? Bu da bize fırsat olur. Keşke geçmiş de yanımızda olsaydı. Masada ne muhabbet dönerdi. Böyle yaşamaya da alıştım galiba. Bütün bu olmazlar, koşa koşa gittiğim uçurumlar, güle oynaya girdiğim çıkmazlar garip bir anlam katıyor hayatıma. Sanki tüm bu olanlardan gizliden gizliye keyif alıyorum. Fakat küçük bir çocuğun düş kırıklığına eşdeğerdi bu. Artık benim oldu zannettiğim bir oyuncak vardı elimde. Yalnızca eve gidene kadar oynamama müsaade ettiler. Şimdi herhangi bir anı gelse aklıma buz kesiliyor tenim. Sanki hiçbir şey yaşanmamış da bir rüyaymış, bir filmmiş gibi. Aklımdan sahneler silindikçe, ben o filmi unuttukça yabancılaşıyorum her şeye. Bana o günleri hatırlatan en ufak şey, bir ayrıntı bile nerede olursam olayım, tüm benliğimin o anda kilitlenmesine neden oluyor.
Artık dinleyemediğim şarkılar, bakamadığım fotoğraflar, dokunamadığım kitap sayfaları yanıma kar kaldı.
Hatırlamak yara ama unutmamak da merhem gibi…
0 Yorum