Bir şiir okuyorum Ümit Yaşardan
Başlıyorum kendi kendime seslendirmeye
"Ölümü düşünüyorum
o büyük yalnızlık içindeyim
…"
Başlıyorum gerçekten düşünmeye
Ölümü ve ardındakileri
O sırada minareden bir ses
Essalatü vesselamü aleyk
…
Hoca ölümü içime içime işliyor
Bu derin ses ile anılıyor ölüm
İçimden geçiyor, demek güzel şey şu ölüm
Yoksa bu güzel sesle anlatılmazdı
Bir dize daha sıralıyor zihnim
"Ölüm güzel şey budur perde ardından haber
Hiç güzel olmasaydı ölür müydü peygamber"
Ölüleri düşünüyorum, burada bıraktıklarını
Hala buradalar bıraktıkları, kendileri yoklar
Ölüme büyük bir haksızlık yapılıyor
Yanlış anlaşılmaya mahkum edilmiş
Yaşamı yaşatan ölüm oluyor oysa
Doğru anlasaydı herkes ölümü,
Yaşamı kim diri tutacaktı?
Kim inanacaktı ona?
Ve öldüğümü düşünüyorum
Ardımdan en fazla bir "İyi insandı"
Bir ay geçiyor insanlar devam ediyor
Bir yıl geçiyor hala devam ediyorlar
Sanki ben hiçbir zaman olmamışım gibi
Yokluğa değil bir hiçliğe sürüklüyor ölüm
Toprak benden habersiz hayat veriyor
Ben topraktan habersiz diriliyorum
Bir hoş sada kalır belki arkamdan
Bir ölü daha fazlasını ne yapsın ki ?
Hoca selayı bitiriyor
Ölüm dibimde bitiyor sanki
Çok yakınımda hissediyorum ölümü
Bir de o kadar uzak, çok çok uzak
Yine ölüm dizesi sıralıyor zihnim
"Ölüm bize ne uzak, bize ne yakın ölüm
Ölümsüzlüğü tattık bize ne yapsın ölüm"
Ölümün bir başlangıç olduğunu
Nerden bilecek ki hayat süren ölüler
Ben de bir ölüyüm, henüz ölmedim
Ve henüz hala doğmadım
Sevdiğim, bize ne yapsın ölüm
Ölümün ötesine uzanmışız biz
Olur da kavuşursak bir gün
Bu aşkı dirilten ölüm olacak!
0 Yorum